Πολύ Μεγάλο Λάθος της Πολιτείας θα είναι η παύση της δράσης του ΔΑΣ Γεωργίτσας, που αναμένεται να σταλεί στο Συνεταιρισμό μας αυτόν τον καιρό.
Ο ΔΑΣ Γεωργίτσας υπέβαλε το καλοκαίρι στη Δασική Διεύθυνση Γρεβενών προς έγκριση μία δεκαετή Δασολογική Μελέτη, δεόντως συντεταγμένη από τον Δασολόγο Πασχάλη Χατζηγεωργιάδη.
Μέχρι σήμερα δεν έχουμε λάβει απάντηση, αλλά κι αν λάβουμε, σίγουρα θα είναι αρνητική, στηριζόμενη στο νόμο της Ελληνικής Βουλής, σύμφωνα με τον οποίο παύεται η δράση των ΣΑΑΚ στην Ελλάδα, πλην αυτών που δημιουργήθηκαν μετά την ανταλλαγή πληθυσμών του 1922.
Η Πολιτεία τότε θέλησε να βοηθήσει τους ανταλλαγέντες, με τον τουρκικό πληθυσμό, Έλληνες, που ήρθαν στην Ελλάδα και κατοίκησαν άγονες περιοχές της πατρίδας μας, όπως τα χωριά των Γρεβενών.
Οι ανταλλαγέντες συμπλήρωναν τον επιούσιο με τον ιδρώτα τους καλλιεργώντας τα λιγοστά άγονα χωράφια τους με προϊόντα από την κτηνοτροφική απασχόληση και τη δασική εκμετάλλευση. Τα κοπάδια τρέφονταν από το δάσος - βοσκή και κλαδί. Οι ίδιοι έφτιαχναν τα εργαλεία τους με πρώτη ύλη των προϊόντων τους από το δάσος ή έχτιζαν τα σπίτια τους με τα ξύλα του δάσους, με τα οποία και τα ζέσταιναν τους κρύους μήνες.
Την ίδια βοήθεια έδωσε η Πολιτεία τότε και στους κατοίκους των απελευθερωθέντων χωριών της Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης.
Τέτοιο χωριό ήταν κι η Γεωργίτσα Γρεβενών.
Η Γεωργίτσα ήταν ένα τσιφλίκι την εποχή της Τουρκοκρατίας. Οι Γεωργιτσιώτες δούλευαν, χωρίς την παρουσία των Τούρκων στο χωριό. Μόνον η αποκομιδή της "δεκάτης" έφερνε τους ανθρώπους του τσιφλικά στο χωριό τους.
Το 1912-13, με την απελευθέρωση των Γρεβενών, οι Γεωργιτσιώτες χάρηκαν που λευτερώθηκαν από τον τουρκικό ζυγό. Πίστεψαν πως τα βάσανά τους τέλειωσαν και πως με την ελεύθερη Ελλάδα θα ζουν δίκαια. Γι΄αυτό και συμμετείχαν ενεργά στους εθνικούς πολέμους, πληρώνοντας με τα ανάλογα θύματα.
Η πατρίδα - για να μείνουν στον άγονο τόπο τους - τους διένειμε για ψωμοτόπια τα λίγα στρέμματα της άγονης περιοχής και αργότερα τους παραχώρησε το δικαίωμα εκμετάλλευσης του κρατικού δάσους, για να μπορέσουν να ζήσουν.
Με τον ΣΑΑΚ Γεωργίτσας μπορούσαν να βοσκήσουν στο δασότοπο τα κοπάδια τους. Να αποθηκεύσουν κλαδί για το χειμώνα (κλαδαριές = χειμερινή ζωοτροφή κλάδων βελανιδιάς). Να φτιάξουν με τα ξύλα τα εργαλεία τους ή τα σπίτια τους. Να ζεστάνουν τα σπίτια και τις καλύβες τους. Να υλοτομήσουν και πουλώντας τα δασικά προϊόντα να κάνουν δημόσια έργα (βρύσες, κανάλια, γέφυρες, δρόμους κ.ά.).
Κι έρχεται το 2012 η Ελληνική Βουλή και καταργεί τους ΣΑΑΚ !Κι ανάμεσά τους το δικό μας Αναγκαστικό Δασικό Συνεταιρισμό Νομής Κτηνοτροφικού Κλήρου του Δάσους του Αγροκτήματος της Γεωργίτσας!
Ο Συνεταιρισμός μας ήταν καθόλα νόμιμος και ζωντανός. Προσέφερε σε πολλούς ανθρώπους της περιοχής ζωή κι ανάπτυξη, στο δε Κράτος ποικίλα οφέλη.
Δασολόγοι συνέτασσαν τις Δασολογικές Μελέτες και Μελέτες δασικής οδοποιίας.
Τεχνίτες με μηχανήματα καθάριζαν ή έφτιαχναν δασικούς δρόμους.
Δασολόγοι οριοθετούσαν τις προβλεπόμενες συστάδες υλοτομίας κάθε χρόνο.
Υλοτόμοι εργάζονταν κάθε χρόνο στις προβλεπόμενες υλοτομίες, αποκομίζοντας το μεροκάματό τους και την ασφάλισή τους, με τα οποία ζούσαν τις οικογένειές τους.
Μετατοπιστές εργάζονταν στη συγκέντρωση των προϊόντων για την αποκομιδή. Μεροκάματα και ασφάλεια γι' αυτούς και τις οικογένειές τους.
Όλα τα μέλη του Συνεταιρισμού - κάτοικοι του νέου χωριού μας "άγιοι Θεόδωροι" προμηθεύονταν τα καυσόξυλα για τις ατομικές τους ανάγκες, χωρίς προβλήματα.
Τα υπόλοιπα προϊόντα πωλούνταν στο εμπόριο, πληρώνονταν τα ένσημα των εργαζομένων, οι φόροι στο Υπουργείο Οικονομικών, τα αναγκαία έργα στο Αγρόκτημα της Γεωργίτσας και ό,τι ποσό περίσσευε μοιραζόταν στα μέλη, βοηθώντας τα να ξεπεράσουν τα προβλήματα της καθημερινότητας και της "Κρίσης".
Αδικεί τους Γεωργιτσιώτες, παίρνοντας πίσω δικαιώματά τους στη νομή του Αγροκτήματος
Τους στερεί τη διάθεση αυτοοργάνωσης και λύσης τοπικών προβλημάτων.
Τους στερεί το δικαίωμα εργασίας και καταπολέμησης της τοπικής ανεργίας.
Στερεί στους ίδιους και τις οικογένειές τους τα έσοδα βιοπορισμού και ασφάλισης.
Στερεί τη λογική λύση του προβλήματος θέρμανσης των κατοικιών τους στο χωριό τους.
Στερεί από τους ανθρώπους, που πονούν τον τόπο τους, το ενδιαφέρον, την καλλιέργεια και την προστασία του δάσους, που τους τρέφει και το αγαπούν.
Στερεί τη ζωή του τόπου τους!
-Τι το καλό τους προσφέρει;
-Το μήνυμα : "εγκαταλείψτε το χωριό σας και πάτε στα κέντρα!"
Λεωνίδας Λόλας
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.