Με την απελευθέρωση των Γρεβενών ελευθερώθηκε κι η Γεωργίτσα. το πρώτο χωριό της σκλαβωμένης Ελλάδας, που συνόρευε με το τελευταίο ελληνικό χωριό της Καλαμπάκας, τον Οστροβό, κατόπιν Αγναντιά, της ελεύθερης Ελλάδας. Ανάμεσά τους ήταν τα σύνορα, φρουρά και τελωνεία.
Η Γεωργίτσα ήταν τσιφλίκι του Σαχίν Δούκα, που έμενε στη Σιάτιστα. Κάθε κατατρεγμένος
που έφτανε εκεί, έβρισκε χώρο να δουλέψει με τα μπράτσα του και με τον ιδρώτα του ν΄ αποδώσει τη "δεκάτη" στον τσιφλικά.
Με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922 ο τσιφλικάς είπε στους Γεωργιτσιώτες γεωργούς και κτηνοτρόφους, πως πουλάει το δάσος, κατά προτίμηση σ΄ αυτούς πρώτα, επειδή έμενε ευχαριστημένος. Όμως έθεσε έναν όρο: να είναι όλοι μέτοχοι στην αγορά.
 |
| Η Μεγάλη Γκούβα στη Γεωργίτσα |
Αυτό οριζόταν από τη βουνοκορφή, που ξεκινούσε ανατολικά από τα σύνορα του Λεμπίνοβου (Διάκου), νότια τον Άγιο Κωνσταντίνο και τα χωράφια της Γκόλνας του Οστροβού (Αγναντιάς), τα Δέντρα Ταίρι, κι έφτανε δυτικά στον Άι Λια του Μπόζοβου (Πριονίων). Από κει γύριζε βόρεια πάνω από το ποτάμι της Γεωργίτσας, με όριο τις παρυφές των πλαγιών προς αυτό, πλην των χωραφιών στα Βούζια, στο Παλιοχώρι και στην Αλεπότρυπα, στη Νεράντζα, Καρυές, Λάκα Ντρουσιαμάνη, Σηλιό και Πούλιο.
Οι χωριανοί δεν μπόρεσαν να μαζέψουν όλα τα λεφτά - έλλειπαν 16 λίρες - από ασυνεννοησία. Η αγορά δεν έγινε. Μόνον οι Παπαγιανναίοι αγόρασαν ένα τμήμα από τις Μπάρες μέχρι τον Άι Λια.
Τότε ο τσιφλικάς πούλησε το δάσος στον έμπορο Σακελλαρίδη από τα Τρίκαλα κι έφυγε.
Το 1939 έγινε διανομή χωραφιών στους Γεωργιτσιώτες, αλλά δεν έφταναν τα στρέμματα να δοθούν πλήρεις κλήροι.
 |
Περίπατος στη μεγάλη Γκούβα της
Γεωργίτσας του Νίκου Γραβάνη |
Αργότερα η Ελληνική πια Κυβέρνηση αποφάσισε να συμπληρώσει το γεωργικό κλήρο με κτηνοτροφικό κλήρο - κοινό και αδιαίρετο. Όλοι είχαν δικαίωμα να βόσκουν στο δάσος, να βάζουν (αποθηκεύουν) κλαδί (κλαδαριές) για τροφή των γιδιών το χειμώνα, να παίρνουν τα καυσόξυλα, τα ξύλα για να χτίζουν σπίτια και καλύβες, αχυρώνες, στρούγκες, μαντριά κι εργαλεία. Όλοι μαζί οι κληρούχοι του Δασικού Συνεταιρισμού - Σ.Α.ΑΚ. τότε - μπορούσαν ακόμα να υλοτομήσουν και με τα εξ αδιαιρέτου κέρδη να φτιάχνουν κοινωφελή έργα : γεφύρια, πηγές με κανάλια, πηγάδια, δρόμους, κτήρια διάφορα (εκκλησιές, σχολεία κ.ά.).
Στα χρόνια που ακολούθησαν το Ελληνικό Κράτος σταμάτησε αυθαίρετα τη δράση του Συνεταιρισμού δύο φορές. Άλλες δύο φορές έδωσε την άδεια επανεκκίνησης της δράσης του Συνεταιρισμού.
Τρίτη και φαρμακερή φορά, το Ελληνικό Κράτος με νόμο της Ελληνικής Βουλής μας έδωσε την άδεια το 2014 να συνεχίσουμε τις εργασίες της Δασολογικής Μελέτης του Συνεταιρισμού μας και με τη λήξη τους το 2019 να λήξει κι η ζωή του.
Τη νέα Δασολογική Μελέτη που υποβάλαμε για έγκριση το 2019 δεν μας την ενέκρινε κι ούτε την επέστρεψε. Ο μαρασμός χτύπησε αλύπητα τη Γεωργίτσα! Εκείνο, που δεν έκανε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κι ο τσιφλικάς, το έκανε η Ελληνική Δημοκρατία! Ενώ παραμένουν ακόμα τσιφλικάδες και τσιφλίκια, το Συνεταιρισμό ολόκληρου χωριού το διέλυσε!
Τα 160 Μέλη - κληρονόμοι του Συνεταιρισμού μας - από 31 που ξεκίνησαν το 1939 - δέχτηκαν την αρπαγή της περιουσίας τους από το ίδιο το κράτος τους!
Χάθηκαν τα μεροκάματα, τα έσοδα στο ΙΚΑ, στην Εφορία, τα Ένσημα των Υλοτόμων, των Μετατοπιστών, τα έσοδα των Μελών του ΔΑΣ Γεωργίτσας, τα έργα στη Γεωργίτσα κι η απασχόληση τόσων δασεργατών, καταπολεμώντας την ανεργία! Εξ άλλου, η δασική καλλιέργεια γινόταν πάντα με την επίβλεψη της Δασικής Υπηρεσίας του τόπου μας.
Δυστυχώς, ήλθε το τέλος της δημιουργικής δράσης του Δασικού Συνεταιρισμού μας!
Στη λαβωμένη Γεωργίτσα έδωσε με τον τρόπο της τη χαριστική βολή η Ελληνική Βουλή!
Τετέλεσται !
Λεωνίδας Λόλας
